گروه فرهنگی خبرگزاری آنا – مسعود آب پرور که تجربه ساخت سریال های پرمخاطب مانند «هوش سیاه» و «عملیات 125» را در کارنامه خود دارد و به اصطلاح به الگوهای خواب شباهت دارد. مخاطبان تلویزیون، این بار با یک سریال تاریخی افسانه ای و پس از 6 سال به تلویزیون بازگشتند.
مستوران داستانی از دوره ای از تاریخ کشورمان در دوران صفویه و غزنوی است و داستان آن برگرفته از افسانه های کهن ایرانی مانند سیمرغ و دریاچه سپید است. قسمت اول سریال با یک فلاش بک عجیب درباره افراد بدوی به نام بربرها در مکانی ناشناخته شروع می شود و سپس داستان در شهری به نام مستوران آغاز می شود. کاروان شادی به مناسبت شب یلدا از راه رسید و قهرمانان داستان برای تماشای آن به میدان شهر آمدند. در این سریال ها شخصیت های داستان یکی یکی یکدیگر را می شناسند. زن و شوهری مهربان و خردمند به نام لطیفه و لیث که قرآن را می شناسند و اهل شعر و ادب هستند و پسرشان لطف علی شخصیت های اصلی داستان هستند و همسایه ها و اقوام از دیگر شخصیت های داستان هستند. .
اما داستان اصلی از جایی شروع می شود که «لطفعلی» که پسری باهوش و کنجکاو است، پس از رویای دیدن سیمرغ توسط مردی مرموز و عجیب همراه و ربوده می شود. پدر و مادر کودک پس از ناامید شدن از یافتن فرزندشان به سراغ خاله نسا می روند و از او می خواهند که از لو سپید که پاسخ همه سوالات را می داند بپرسد تا ماجرای ناپدید شدن لطف علی و محل اختفای فرزندشان را برای آنها تعریف کند. این لوح از اجداد لیث به ارث رسیده است و هر یک از وارثان تنها یک بار اجازه دارند آن را بپرسند، زیرا تاکنون به تمام سوالات پاسخ صحیح داده اند. خاله نسا که پیرزنی است، هیچ‌وقت از فرصتش برای سوال کردن استفاده نمی‌کند، اما به خاطر عشقی که به لیث و لطف علی دارد، حاضر می‌شود تبلت سفید را باز کند و…
اگرچه داستان سریال دیر شروع می شود و با اطمینان روایت می شود اما به دلیل فیلمنامه قابل قبول و دیالوگ نویسی خوب برای مخاطب جذاب است. مستوران روایتی روشن و خطی دارد و از اغراق پرهیز می کند. معمولا در سریال های تاریخی به شخصیت های زیادی برمی خوریم که شاید برخی از آن ها در روایت درام چندان تاثیرگذار نباشند، اما در مستوران تعداد شخصیت ها آنقدر زیاد است که پتانسیل داستان می طلبد و همگی حضور کافی دارند. فیلمنامه (حداقل تا جایی که پخش شد) از گنجاندن پاره‌های داستانی پرهیز می‌کند، اما از سوی دیگر، با شخصیت‌هایی آشنا می‌شویم که به طور بالقوه می‌توانند بخش‌های داستانی مجزا را تشکیل دهند، مانند رابطه جهانده با قبیله بربرها، نحوه جدایی او. از قوم و قبیله اش و ماجراهای عاشقانه ای که منجر به این جدایی شد.
آنچه در «مستوران» جلب توجه می کند، انتخاب بازیگران و ریسک کارگردان برای سپردن نقش های جدی و منفی به بازیگرانی است که مخاطبان تلویزیون در نقش های کمدی آن ها را دیده و به یاد آورده اند. رویا میرعلمی در فیلم مستوران نقش «جهندخت» را بازی می کند، زنی کینه توز، حسود، سنگدل و عصبانی که برای رسیدن به هدفش از هیچ جنایتی ابایی ندارد. بیژن بنفسه خواه نیز نقش زرگری به نام «شاور» را بازی می کند، مردی سودجو، زن زن، حریص اما باهوش و برای به دست آوردن ثروت بیشتر با سلب حق سکوت جهاندخت را تحت فشار قرار می دهد. همچنین بازیگران کودک هوشمندانه بازی می کنند و بازی های قابل قبولی ارائه می دهند.
ساخت فیلم و سریال تاریخی بسیار دشوارتر از ساختن فیلم و دکورهایی است که نیازی به دکور و لباس قدیمی ندارد. مجموعه های تاریخی معمولا بسیار گران قیمت هستند و به همین دلیل ایرادات و بد سلیقه های بسیاری در طراحی لباس و صحنه در بسیاری از این مجموعه ها دیده می شود. طراحان صحنه و لباس در «مستوران» عملکرد قابل قبولی دارند. طراحی لباس و آرایش شخصیت های قبیله بربر بسیار درخشان است، طراحی صحنه در قسمت شهر به خصوص در محیط بازار و فضای داخلی خانه ها چشمگیر است. همچنین برخلاف آنچه در مجموعه‌های تاریخی دیده‌ایم، مستوران لباس‌های رنگارنگ و شاد می‌پوشند که فضا را برای عموم جذاب‌تر می‌کند.
اما «مستوران» در کنار تمام نقاط قوتش خالی از ضعف نیست. به عنوان مثال مشخص نیست چرا در برخی از قسمت های سریال با روایت روبه رو هستیم. چه نیازی به توصیف و تفسیر وقایعی است که مخاطب به صورت بصری می بیند؟ علاوه بر این، لحن بیان و صدای راوی داستان ها جذاب نیست، هرچند خاطره انگیز است. با این همه دوبله حرفه ای با صدای طلایی، چه لزومی داشت که از صدایی استفاده شود که برای مخاطب جذاب نباشد؟ یکی دیگر از نقاط ضعف سریال سرعت کند آن است، اگرچه مستوران همانطور که قبلاً گفته شد فیلمنامه خوب و دیالوگ نویسی قانع کننده ای دارد، اما برای داشتن یک سرعت مناسب، داستان توسعه یافته در دل درام باید با فراز و نشیب هایی همراه باشد. و مخاطب در هر قسمت با اتفاقات، اما در «مستوران» این اتفاق نمی‌افتد و لحن روایت در قسمت‌های آغازین تیره می‌شود و به اصطلاح موتور داستان دیر روشن می‌شود.
با این وجود «مستوران» سریال قابل قبول و شایسته ای است که توانسته نظر مخاطب را جلب کند. مدت زیادی است که تلویزیون سریال تاریخی جذابی تولید نکرده است و «مستوارن» می تواند جای خالی یک سریال جذاب تاریخی را در کنداکتور برنامه های تلویزیون پر کند و حتی منتظر فصل های بعدی آن باشد.
انتهای پیام/4104/